نادر فرهپور

زمینه و هدف: تأثیر متقابل بین ساختار پا و الگوی راه رفتن مورد تأکید محققین قرار گرفته است اما این اثر در بیماران کمردرد تبیین نشده است. بنابراین هدف از این مطالعه ارزیابی پارامترهای فضایی زمانی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی با و بدون پای - پرونیت طی راه رفتن است. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، بهصورت داوطلبانه تعداد 10 نفر برای هر یک از گروههای سالم، بیماران کمردرد با پای طبیعی و پرونیت انتخاب شدند. سیستم تصویربرداری وایکان برای اندازهگیری متغیرهای فضایی زمانی راه رفتن با سرعت دلخواه بدون کفش - استفاده شد. یافتهها: یافتهها نشان داد سرعت راه رفتن در هر دو گروه کمردرد با و بدون پای پرونیت نسبت به گروه سالم کمتر است ) p˂0.05 (. طول گام و قدم در گروه کمردرد با پای طبیعی، از سایر گروهها کمتر است ) p˂0.05 (. زمان فاز حمایت دوگانه در گروه کمردرد با پای طبیعی از گروه سالم بزرگتر است ) p˂0.05 (. همچنین عرض گامبرداری و زمان چرخه در گروه کمردرد با پای پرونیت از گروه سالم بزرگتر است ) p˂0.05 .) نتیجهگیری: به نظر میرسد متغیرهای فضایی زمانی در گروههای کمردرد تحت تأثیر ساختار - پا قرار دارند. نتایج حاضر نشان داد در گروه کمردرد با پای طبیعی، کاهش سرعت راه رفتن با افزایش زمان فاز حمایت دوگانه، کاهش طول گام و طول قدم همراه است. همچنین در گروه کمردرد با پای پرونیت، کاهش سرعت راه رفتن با افزایش زمان چرخه و عرض گام همراه است. بهتر است برنامههای تمرینی و توانبخشی با توجه به ساختار پا برای بیماران کمردرد بهینه سازی شود. *