نادر فرهپور

چکیده: مقدمه: رباط ACL یکی از رباط های مفصل زانو که در ایجاد پایداری این مفصل نقش بسزایی را دارد. پارگی رباط ACL یکی از شایع ترین نوع آسیب های ورزشی است که منجربه بی ثباتی مفصل زانو در زمان انجام حرکات می شود. پس از جراحی و عمل بازسازی رباط ACL، بزرگترین مشکل این دسته از بیماران افزایش خطر ابتلا به بیماری استئوآرتریت زانو است. شکل و ساختار پا می تواند میزان بار وارد بر مفصل زانو را هنگام انجام حرکاتی نظیر راه رفتن تحت تاثیر قرار دهد. لذا لازم است که بیومکانیک راه رفتن در افراد دارای رباط ACL بازسازی شده (افراد ACLR) با در نظر گرفتن شکل پای این افراد مورد ارزیابی گیرد. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثرات آنی استفاده از کفی آنتی پرونیشن در کینماتیک و کینتیک راه رفتن افراد ACLR با و بدون شکل پای پرونیت بود. روش شناسی: تعداد ده نفر از افراد سالم انتخاب و تحت عنوان گروه کنترل در این مطالعه شرکت کردند. همچنین تعداد ده نفر از افراد ACLR با شکل پای طبیعی (گروه تجربی I) و تعداد ده نفر از افراد ACLR با شکل پای پرونیت (گروه تجربی II) در این مطالعه شرکت داشتند. آزمودنی ها در دو شرایط تست های راه رفتن را انجام می دادند: الف) راه رفتن با کفش و بدون کفی، ب) راه رفتن با کفش و استفاده از کفی آنتی پرونیشن. به طور همزمان، با استفاده از سیستم تحلیل حرکات با بهره گیری از چهار دوربین وایکان و دو دستگاه تخته نیروسنج متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی آزمودنی ثبت می گردید. از دو تست آماری تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و مانووا به ترتیب برای ارزیابی مقایسه های درون گروهی و بین گروهی استفاده گردید. سطح معناداری آزمون های آماری p< 0.05 در نظر گردید. یافته ها: هیچ یک ار تفاوت های درون گروهی و بین گروهی برای متغیرهای فضایی- زمانی معنادار نبود (p˃ 0.05). در شرایط راه رفتن با استفاده از کفش و کفی، افراد گروه تجربی II دارای مقادیر نیروی عکس العمل زمین بزرگتری در جهت عمودی در فاز تماس پاشنه و فاز پیشروی نسبت به گروه تجربی I (p˂0.01) و گروه کنترل (p˂0.05) بودند. در گروه کنترل، پوشیدن کفی آنتی پرونیشن نسبت به زمان عدم استفاده از آن منجربه افزایش 37 درصدی میزان نیروی عکس العمل زمین در جهت داخلی- خارجی در فاز تماس پاشنه شد (p=0.042). در سایر مولفه های نیروی عکس العمل زمین، پوشیدن یا نپوشیدن کفی تغییر معناد