هنگام دویدن نیروی عکس العمل قابل توجهی به بدن منتقل می گردد. باتوجه به ساختار زانو، نیروی برشی زیادی ساق پا را به جلو هدایت می کند. درنتیجه این نیرو، ACL متحمل استرس زیادی می گردد.درصورت هماهنگی بین عضلات اندام تحتانی عمل کننده بر زانو این نیروی برشی مهار می گردد. درغیر این صورت می تواند آسیب جدی به ACL وارد نماید. بعد از جراحی ACL، هماهنگی عصبی – عضلانی جدیدی در فرد حاکم می شود. معلوم نیست که پس از جراحی هماهنگی بین عضلات هنگام دویدن چگونه تغییر می یابند. هدف از اجرای این تحقیق بررسی نحوه هم انقباضی و زمان بندی فعالیت عضلات اندام تحتانی هنگام دویدن است. بدین منظور 10 نفر از افراد با سابقه جراحی ACL و 10 نفر از افراد سالم که به لحاظ سن، قد و وزن همسان با گروه آسیب دیده بودند در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها 3 بار کوشش دویدن با سرعت 5/2 متر بر انیه را اجرا کردند. فعالیت EMG سطحی عضلات درشت نی قدامی، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، پهن داخلی، پهن خارجی، نیم وتری، دوسررانی و سرینی میانی آزمودنی ها ثبت گردید و زمان شروع به فعالیت عضلات و زمان رسیدن به اوج فعالیت عضلات، متوسط توان فرکانس و هم انقباضی عضلات چهارسر و همسترینگ ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره در سطح معناداری 05/0>P تجزیه و تحلیل شدند. افراد با سابقه جراحی ACL تاخیر در زمان شروع فعالیت و زمان رسیدن به اوج نشان دادند و همچنین در این افراد هم انقباضی بیشتر بود و این افراد تعداد تارهای تندانقباض بیشتری را به کار گرفتند. درواقع بنظر می رسد مکانیسم جبرانی در این افراد هم انقباضی بیشتر عضلات چهارسر و همسترینگ و بکارگیری تعداد تارهای تندانقباض بیشتر باشد.
