نادر فرهپور

زمینه و هد ف: هدف این پژوهش مقایسه شدت فعالیت عضلات کمربند شانه ای هنگام بالا بردن اندام فوقانی در سطوح حرکتی 20 ساله مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از - فرونتال و اسکپشن با سرعت و بارهای مختلف بود. روش تحقیق : تعداد 16 زن 28 دستگاه الکترومایوگرافی سطحی فعالیت عضلات دلتوئید (قدامی، میانی و خلفی)، فوق خاری و ذوزنقه (فوقانی، میانی و تحتانی) هنگام بالا بردن 90 درجه اندام فوقانی در دو سطح فرونتال و اسکپشن ثبت شد. وظایف حرکتی در شرایط سرعت آهسته و تند، با و بدون یک برای تحلیل آماری p<0/ بار (معادل 5% جرم بدن) تکرار شدند. از آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری در سطح معنی داری 05 سطوح فعالیت عضلات .(p =0/ استفاده شد. یافته ها: در شرایط تعامل عوامل عضله، سرعت، بار و صفحه حرکتی، اثر معنی دار نبود ( 06 33 و ،58 ،55 ،73 ،68 ، دلتوئید (قدامی، میانی و خلفی)، فوق خاری و ذوزنقه (فوقانی، میانی و تحتانی) در صفحه فرونتال به ترتیب 53 43 و 62 درصد بود. در مجموع فعالیت ،69 ،67 ،96 ،73 ، 51 درصد بود. این ارزش ها برای بالا بردن شانه در صفحه اسکپشن 43 میانگین کل شدت فعالیت عضلات با افزایش .(p=0/ 0 برابر بیشتر از سطح اسکپشن بود ( 0001 / عضلات در سطح فرونتال حدود 16 1 برابر بیشتر از / و همچنین در حرکت با بار، فعالیت عضلات حدود 52 (p=0/ 0 برابر بیش تر از حرکت آهسته بود ( 0001 / سرعت 11 نتیجه گیری: الگوی فعالیت عضلات بالا بردن شانه در سطح فرونتال به وسیله فعالیت .(p=0/ شرایط بدون بار بود ( 0001 بیش تر در سطح فرونتال، متفاوت از سطح اسکپشن است. در بالا بردن، اندام فوقانی عضله دلتوئید خلفی فعالیت بیش تری از دیگر بخش های دلتوئید نشان داد. عضلات ذوزنقه میانی و دلتوئید قدامی کمترین فعالیت را در بالا بردن اندام فوقانی نشان داد و افزایش سرعت و بار، اثر بیشتری بر عضله دلتوئید خلفی نسبت به دیگر عضلات داشتند.