سالانه در جهان بیش از 5 میلیارد تن زباله حاصل از مواد بسته بندی تولید می شود که 30 درصد از این زباله ها، مربوط به مواد پلاستیکی می باشد. تجزیه مواد پلاستیکی سنتزی حاصل از مشتقات نفتی فرایندی بسیار کند بوده و تجزیه کامل آنها چنیدن سال به طول می انجامد و این امر باعث افزایش آلودگی های زیست محیطی می گردد. لذا طی سال های اخیر، یافتن جایگزینی مناسب برای پلاستیک های سنتزی، بطوریکه زیست تخریب پذیری بالایی داشته و آلودگی زیست محیطی کمتری بر جای بگذارد توجه محققین را بخود جلب کرده است. بیوپلیمرهای خوراکی با زیست تخریب پذیری بالا که از منابع قابل تجدید کشاورزی حاصل می شوند، گزینه ای مناسب در این زمینه به شمار می روند. به طور کلی پلیمرهایی که پس از فرایند تجزیه توسط میکروارگانیسم ها کاملا به محصولات طبیعی مانند آب، co2 و توده زیستی (باکتری های یا قارچ ها ) و یا آنزیم ها تبدیل می شوند زیست تخریب پذیر نامیده می شوند. فیلم ها و پوشش های بیوپلیمری ممکن است خوراکی بوده و یا تنها زیست تخریب پذیر باشند که این به فرمولاسیون، روش تولید و تیمارهای اصلاح کننده بستگی دارد اگر بیوپلیمر از نوع خوراکی باشد و افزودنی های خوراکی (پلاستی سایزر، اسید، نمک ها، آنزیم ها و مواد ضد میکروبی) در ساختار فیلم و پوشش استفاده شود و تغییرات اعمال شده روی بیوپلیمر از طریق حرارت دادن، تغییر pH، افزودن نمک، اصلاح آنزیمی و حذف آب باشد فیلم یا پوشش حاصله خوراکی خواهد بود. امروزه به دلیل مخاطرات زیست محیطی ناشی از کاربرد پوشش های مصنوعی و تجزیه ناپذیر و همچنین افزایش تقاضای مصرف کننده برای غذاهایی که حداقل فرایند روی آنها انجام گرفته است پژوهش های متنوعی در رابطه با کاربرد لفاف های خوراکی در پوشش دادن انواع مواد غذایی در حال انجام می باشد. در این مقاله جنبه های بنیادین و کاربردی لفاف های خوراکی در صنعت غذا شامل تعاریف، کلیات، طبقه بندی ها، کاربردها و انواع ترکیبات مورد استفاده مورد بررسی قرار می گیرد.
