امروزه صنایع زیادی وابسته به مواد شیمیایی و مواد هوشمند هستند. هر صنعتی در بخشی از خود نیازمند استفاده از دانش و بینش شیمی می باشد. تولید مواد شیمیایی و پیشرفته همراه با تشکیل محصولات فرعی می باشد. تلاش در جهت کاهش محصولات فرعی و یا استفاده از آنها در فرآورده های دیگر امری فرهنگی و اقتصادی است. آلودگی زیست محیطی و سهم واکنش های شیمیایی و شیمیدان ها در این معضل موجب شده است که دانشمندان به دنبال طراحی روش هایی باشند که تا حد امکان آلوده کننده نباشند. در قرن 21 حفاظت از محیط زیست وظیفه ی همگانی و بشری تلقی می شود. از سال 1999 رسماً مجله شیمی سبز توسط انجمن شیمی انگلستان تأسیس شد. هدف این مجله ترویج فرهنگ مدیریت فرآیند های شیمیایی و سازگار سازی آنها با محیط زیست می باشد. شیمی سبز اصطلاحی است که برای اولین بار توسط پائولو آناستاس ، پیشنهاد شد. شیمی سبز استفاده از مجموعه ای از اصول است که بصورت ابتکار، طراحی و کاربرد محصولات و فرآورده های شیمیایی برای کاهش یا حذف استفاده و یا تولید ترکیبات خطرناک، تعریف شده است. این تعریف و مفهوم شیمی سبز برای اولین بار در سال 1990 فرمول بندی شد. مهم ترین جنبه شیمی سبز، مفهوم "طراحی" است. طراحی فعالیتی انسانی و تفکری مبتکرانه است که به صورت اتفاقی حاصل نمی شود و جهت اثبات آن باید دارای پشتوانه مباحث علمی بود. شیمی سبز به منظور کاهش عواقب نامطلوب و خطرناک، با برنامه ریزی دقیق به تولید مواد شیمیایی و طراحی مولکول ها می پردازد. این مفهوم تقریباً در تمام بخش های صنعت از جمله، لوازم آرایشی و بهداشتی، خودرو، هوافضا، کشاورزی، دارویی، محصولات خانگی، الکترونیک و انرژی اعمال می شود. اهمیت مفهوم شیمی سبز به این دلیل است که این مفهوم فراتر از آزمایشگاه های تحقیقاتی است و محیط زیست، صنعت، آموزش و عموم مردم را تحت تاثیر خود قرار داده است. عرصه شیمی سبز نشان داده است که یک شیمیدان چطور محصولات مورد نظر را بدون آنکه خطری برای سلامتی انسان و محیط زیست داشته باشند، طراحی و سنتز کند به طوری که سودآور باشند. بر اساس اصول شیمی سبز، اساساً کاهش آلودگی مطلوب تر و معقول تر از مدیریت زباله و کنترل آلودگی است [1]. به طور کلی، شیمی سبز یک فلسفه ی شیمیایی است که توسعه ی پایدار را مد نظر دارد و طراحی فرآورده ها و فرآیندهایی را تشویق می کند که در آنها استفاده یا تولی
