نقش معماران در کنار سایر هنرمندان در طول تاریخ مورد توجه حاکمان بوده است. سلاطین عثمانی هم در این باره عرصه را برای معماران و هنرمندان با روشهای مختلفی مهیا نمودهاند. چون بخشی از اقتدار حکومت خود را در پدید آوردن آثار معماری با ش��کوه دانس��تهاند. در این میان تلاش عثمانیها در به خدمت گرفتن معماران به صورت دعوت رس��می و یا گاهی به صورت اس��یر جنگی موثر واقع بوده است. این نوشتار در پی آن است که روشن نماید هنرمندان و معماران ایرانی که تحت عنوان کاشیکار و معمار، در دربار عثمانی نقشآفرینی کردهاند و تا چه حد و اندازه مورد توجه حاکمان، و متاثر از دانس��تههای خویش و ویژگیهای معماری ایرانی بودهاند؟ با توجه به رقابت میان حاکمان عثمانی و ایرانی، س��لاطین عثمانی چگونه از خدمات معماران ایرانی برای ساخت و س��ازها به��ره بردهاند؟ روابط ایران و عثمانی در چالش کامل بوده و جن��گ های متعددی هم در میان انها به وقوع پیوست، ولی هیچگاه این امر مانع قطع ارتباط فرهنگی و هنری این دو دولت نشد. از نمونههای شاخص این روابط حضور هنرمندانی از ایران در دربار عثمانی برای انجام کارهای هنری اس��ت. از جمله این هنرمندان، معمارانی بودند که نامش��ان در کتیبههای بناها ثبت و ضبط گردیده اس��ت. این موضوع نشانگر دیرینگی روابط فرهنگی س��اکنان این دو س��رزمین اس��ت. از معماران ش��اخصی که در آثار معماری دوره عثمانی نقشآفرینی کردهاند، یکی معمار علیتبریزی است که در دستگاه حکومت عثمانی به «عجمعلیسی» و «اسیرعلی» معروف شده است. علی ِ تبریزی معمار ِ مجتمع چوپان مصطفی پاشاه در «گبزه» واقع بر سر راه ازمیر به استانبول بوده که در س��احل شمالی خلیج ازمیر قراردارد. این شواهد نشان از تبادل هنری و فرهنگی این دوره در میان هنرمندان است. معماران دیگری هم از ایران در این سرزمین فعالیت نمودهاند
