نگارش شعر بر بنای مساجد، مدارس و آرامگاه ها در دوره ی اسلامی مرسوم بوده است. در دوره قاجار این شیوه گسترش یافته است. این سبک نه تنها در بناهای پایتخت در بناهای مراکز ایالات و شهرها هم مورد توجه حاکمان محلی قرار گرفت. از شعر به عنوان بخشی از آرایه و معرفی ساختمان در مسجد-مدرسه دارالاحسان از آثار دوره ی قاجار شهر سنندج، استفاده شده است. در این مسجد اشعاری در کتیبه های سنگی و کاشیکاری نقش بسته که علاوه بر جنبه زیبایی شناسی، زمان احداث بنا و بویژه از نظر ماده تاریخ اهمیت دارد. این اشعار توسط دو تن از شاعران صاحب سبک در ماده تاریخ گویی دوره قاجار همچون میرزافتح الهش خرم سنه ای متخلص به «خرم» کردستانی و میرزاصادق اصفهانی متخلص به «ناطق» سروده شده است. پرسش های این تحقیق؛ نخست هدف سازنده در قرار دادن کتیبه به صورت شعر چه بوده است؟ دوم اینکه آیا می توان به بخشی از اوضاع اجتماعی و فرهنگی این بخش از کشور و تاثیرپذیری از ساختار دیوانی-اداری حکومت مرکزی دست یافت؟ پاسخ پرسش اول این است که بانی علاوه بر نشان اقتدار خویش نوعی ارتباط با مخاطبان و مراجعان در این مکان برقرار نماید. علاوه براین، در این اشعار که در قالب قصاید مدحی هستند به زمان آغاز و پایان کار مسجد، سفارش دهنده و حامیان آن اشاره شده است. فرضیه دوم این است که در این شیوه تاثیر ساختار دیوانسالاری اداری، فرهنگی و اجتماعی پایتخت در اشعار و ساختار مسجد به خوبی قابل درک است. سروده ها رقابت بین شاعران در دارالحکومه سنندج از یک سو و از سویی توجه به اجرای برنامه های بزرگ و توسعه معماری در سنندج را نشان می دهد.
