انسان موجودی اجتماعی که در اجتماع زندگی می کند و باید رفتار مسئولانه که از شاخص های انسان کامل می باشد، در او تقویت گردد، این مهم در جوامع اسلامی از طریق شناسایی مصادیق مسئولیت پذیری اجتماعی از منابع دینی و گنجاندن آن در برنامه های مختلف تربیتی صورت می گیرد. بر این اساس، هدف این پژوهش شناسایی نشانگرها و مصادیق مسئولیت پذیری اجتماعی از منظر آموزه های ارزشمند و غنی نامه 31 نهج البلاغه بود. رویکرد پژوهش ترکیبی (کیفی و کمی) و روش پژوهش مطالعه موردی کیفی بود. برای تحلیل یافته ها از تحلیل مقوله‌ای استفاده شد. برای تعیین اعتبار یافته ها از شاخص های اعتبار، اطمینان، تأیید پذیری و انتقال پذیری استفاده شد. براساس تحلیل یافته ها 5 مقوله‌محوری شامل خدمت به هم نوع و توسعه اجتماعی، کسب تجربه اجتماعی، توجه به شرایط و موقعیت و زمینه اجتماعی، حل مسائل افراد آسیب پذیر و تلاش برای پیشرفت و آینده جامعه به‌عنوان نشانگرهای مسئولیت پذیری اجتماعی استخراج شدند و تعداد 25 مصداق برای نشانگرها شناسایی شد و میزان تناسب مصادیق با نشانگرها از منظر صاحب نظران 0.92 صدم بود.
