از دیربازنطام های آموزشی جهان و به ویژه نظام آموزشی ایران برای ایجاد تغیر و نوآوری درساختار و ماهیت نظام یاددهی-یادگیری ومحقق ساختن دیدگاه های تربیتی و تخصصی متخصصان برنامه ریزی آموزشی، برنامه ریزی درسی ،روانشناسان تربیتی و متخصصان قناوری آموزش با مقاومت ها و محدودیت هایی مواجه بوده اند.این نظام ها برای فایق آمدن و مواجه سازنده با این مقاومت ها ،برنامه های مختلف طراحی نموده اند،همایش ها و نشست های گوناگون برگزار کرده اند،مقالات و کتاب های مختلف به رشته تحریر در آورده اند ،آئین نامه ها و دستورالعمل های گوناگون صادر نموده اند وساعات ها انرزی و زمان صرف کرده اند، اما نتوانستند به آرمان های حداقلی خود دست یابند.شرایطی که در اوایل نیمسال دوم سال تحصیلی 99-98 برای دانشگاه ها و مراکز آموزشی کشور اتفاق افتاد و شاید بتوان آن را انقلاب اول آموزش مجازی نامید ، افقی فرا روی برخی از دانشگاهها گشود وفضایی را به برخی از دانشگاه ها تحمیل نمود (دانشگاه هایی که تجربه کافی آموزش مجازی نداشتند)که زمیته واقعیت بخشیدن بسیاری از دیدگاه های تربیتی متخصصان حوزه آموزش و تحقق نایافته های تربیتی معین با کمترین مقاومت فراهم شد و نوعی باز سازی در دنیای آموزش شکل گرفت. براین اساس دراین مقاله دستاورد های هشتگانه طلایی و تغییرات هویتی منبعث ازآموزش مجازی در دانشگاه ها با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی مورد بررسی قرار می گیرد.
