هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه بین سبک یادگیری واک (دیداری، شنیداری، جنبشی) با انگیزش پیشرفت دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه ناحیه یک شهر همدان در سال تحصیلی 94-93 بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیۀ دانش آموزان دختر دورۀ دوم متوسطه ناحیۀ یک شهر همدان می باشد که تعداد آنها 4284 نفر بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی و جدول برآورد حجم نمونه کرجسی و مورگان 353 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه های استاندارد انگیزش پیشرفت هرمنس و پرسشنامه سبک یادگیری واک است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی شامل: درصد، فراوانی، میانگین، انحراف معیار، جدول، نمودار و آزمون آمار استنباطی ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها نشان داد بین سبک یادگیری دیداری و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه معناداری وجود ندارد. بین سبک یادگیری شنیداری و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه منفی و معناداری وجود دارد. بین سبک یادگیری جنبشی و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه معنادار وجود دارد.
