هدف این پژوهش بررسی رابطه سبک یادگیری واک با میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش عبارت از کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه ناحیه یک شهر همدان در سال 94-1393 بودند که تعداد آن ها 4284 نفر به تفکیک 1781 نفر در پایه اول، 1309 نفر در پایه دوم و 1194 نفر در پایه سوم بوده است. با استفاده از شیوه نمونه گیری طبقه ای نسبتی و جدول برآورد حجم نمونه کرجسی و مورگان، نمونه ای با حجم 353 نفر به تفکیک 147 نفر در پایه اول، 108 نفر در پایه دوم و 98 نفر در پایه سوم انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گرد آوری داده ها در این پژوهش، دو پرسشنامه استاندارد سبک یادگیری واک و انگیزش پیشرفت هرمنس بود که روایی آن ها با استفاده از روش روایی محتوی از نظر متخصصان قابل قبول گزارش شد. و پایایی آن ها نیز با استفاده از روش آلفای کرونباخ، برای دو پرسشنامه سبک یادگیری واک و انگیزش پیشرفت هرمنس به ترتیب 76 % و 75 % به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، جدول، نمودار و آزمون آمار استنباطی t تک گروهی، آزمون فریدمن، تحلیل واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد که بین سبک های یادگیری و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان پایه های مختلف تحصیلی تفاوت معنی دار وجود ندارد. بین سبک یادگیری دیداری و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه معناداری وجود ندارد. بین سبک یادگیری شنیداری و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه منفی و معناداری وجود دارد. و بین سبک یادگیری جنبشی و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد.
