دامنه و تنوع پاسخ ها به ضرورت کیفیت در آموزش عالی، منعکس کننده چالش ها و معضلات فراوان جنبش کیفیت است. اقدامات روبه رشدی برای کنترل و نظارت بر کیفیت در آموزش عالی انجام شده اما به دلیل تغییرات زمانی و الزامات درونی و بیرونی مؤسسات توافق همه جانبه ای درباره کیفیت در آموزش عالی وجود ندارد، فلذا لزوم بازنگری در مفهوم کیفیت امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با مراجعه به پایگاه های اطلاعاتی و منابع کتابخانه ای معتبر به بررسی و بازاندیشی انتقادی مفهوم کیفیت در بستری گسترده تر از نگاه تیلوری در آموزش عالی پرداخته خواهد شد. از مهم ترین یافته های این پژوهش می توان به این موارد اشاره کرد که: رویکردهای ناشی از نگاه صنعتی برای بررسی کیفیت آموزش عالی مناسب نبوده و پاسخ گوی نیازهای عصر حاضر نمی باشند، مفهوم کیفیت باید در ارتباط با تغییرات گسترده همه جانبه، تنوع فعالیت ها و برنامه ها برای دانشجویان، استفاده از شیوه های نوین برنامه ریزی درسی و توجه به فناوری های نوین موردبازنگری واقع شوند؛ که در آن اساتید دانش و مهارت های خود را به روز نموده، دانشگاه ها برای جذب و نگهداری بهترین دانشجویان رقابت کرده و درصدد تضمین کیفیت های مدنظر دانشجویان و جامعه می باشند. در پایان پیشنهاد می شود که پژوهش ها و تلاش های انتقادی به جای تمرکز بر مسائل فرامرزی و ساختاری کیفیت آموزش عالی باید به راه حل های محلی و بومی متمرکز شود که به ترویج بهبود کیفیت در فرآیندهای اصلی تدریس و پژوهش نسبت به یادگیری منجر می شود. همچنین باید مفهوم کیفیت در ارتباط با مسائل مرتبط با توسعه پایدار موردتوجه قرار گرفته و بر اهمیت مدیریت کیفیت جامع و بهبود خدمات حرفه ای تأکید شود
