زمینه وهدف: تلاش برای غلبه بر سوء مصرف مواد و وابستگی فرایندی دشوار است که اغلب با علائم ترک و پریشانی هیجانی همراه است. مداخلات دارویی و رفتاری فعلی، برای اختلال مصرف مواد، نسبتاً مؤثر است و کفایت محدود درمان های دارویی برای این اختلال را نشان می دهد که ممکن است برای همه بیماران نیز مؤثر نباشد. مطالعات اخیر با استفاده از تکنیک های عصبی غیر تهاجمی، برای اختلال مصرف مواد، نوید های درمانی جدیدی را نشان داده اند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه تاثیر تحریک الکتریکی مستقیم مغز(TDCS) و متادون درمانی(درمان نگهدارنده متادون(MMT)) بر کاهش ولع، تنظیم هیجان و تحمل پریشانی در افراد با اختلال مصرف مواد(SUD) انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل نابرابر بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد پذیرش شده در مراکز درمانی پارسا، آفتاب و رازی و کمپ های ترک اعتیاد یاران بوعلی و کوثر، در بازه زمانی اردیبهشت تا آذر سال 1398 در شهر همدان بودند که آزمودنی ها به صورت نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از: فرم اطلاعات شخصی، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان(DERS) گراتز و روئمر(2004)، مقیاس تحمل پریشانی(DTS) سیمونز و گاهر(2005) و پرسشنامه سنجش وسوسه مواد پس از ترک فدردی، برعرفان و ضیایی(2008)، استفاده شد. گروه MMT، طبق درمان MMT، هشت هفته درمان دارویی نگهدارنده و گروه TDCS، طبق درمان پیشنهادی TDCS، برای اختلال مصرف مواد، ده جلسه تحریک الکتریکی دریافت کردند. گروه کنترل، در این مدت هیچ درمانی دریافت نکردند. . نتیجه گیری: گرچه هر دو درمان در کاهش ولع موثر هستند، اما با توجه به تاثیر بیش تر TDCS بر تنظیم هیجان و تاثیر آن بر تحمل پریشانی، می توان از آن به عنوان یک درمان موثر و مکمل، در کنار درمان های معمول اختلال مصرف مواد بهره برد.
