نافرمانی مقابله‌ای یک اختلال شایع در دوران کودکی و نوجوانی می‌باشد و افراد مبتلا با مشکلاتی در زمینه سلامت روانی، مهارت‌های اجتماعی و هیجانی مواجه هستند. با توجه به اهمیت این موضوع، هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آموزش شفقت به خود بر یادگیری اجتماعی- هیجانی، الگوهای تنظیم هیجان و ترس از صمیمیت، در نوجوانان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای بود. روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش‌آموزان پسر دارای اختلال نافرمانی مقابله‌ای مشغول به تحصیل مقطع متوسطه دوم شهرستان بویین‌زهرا در سال تحصیلی 1402- 1401 بود. روش نمونه‌گیری از نوع هدفمند بود. حجم نمونه پژوهش بر اساس پژوهش‌های آزمایشی انجام شده، شامل 30 نفر از جامعه مذکور بود که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایابی شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای یک بار در هفته تحت آموزش قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ‌گونه آموزشی دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مصاحبه بالینی بر اساس معیارهای DSM-5، پرسشنامه یادگیری اجتماعی- هیجانی کرین و همکاران (2009)، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایچ (2006)، پرسشنامه ترس از صمیمیت دسکاتنر و ثلن (1991)، مقیاس درجه‌بندی اختلال نافرمانی مقابله‌ای هومرسون و همکاران (2006) و بسته آموزشی شفقت به خود بر اساس کتاب درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، 2010) بود. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک‌متغیره استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که آموزش شفقت به خود منجر به افزایش یادگیری اجتماعی- هیجانی و هر یک از خرده‌مقیاس‌های آن، افزایش استفاده از راهبردهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجان و کاهش استفاده از راهبردهای ناسازگارانه تنظیم شناختی هیجان و همچنین، کاهش ترس از صمیمیت، در نوجوانان دارای اختلال نافرمانی مقابله‌ای می‌شود (05/0p<). لذا، می‌توان از آموزش شفقت به خود در جهت افزایش یادگیری اجتماعی- هیجانی، بهبود استفاده از الگوهای تنظیم هیجان و کاهش ترس از صمیمیت در نوجوانان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای، استفاده نمود.
