هدف پژوهش حاضر تدوین مدل رفتارهای خودشکن براساس طرحواره‌های هیجانی با نقش میانجی تنظیم هیجان و تحمل پریشانی هیجانی است. طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان در دانشگاه بوعلی سینا در سال تحصیلی 1403-1402 بودند. ابتدا با توجه به نوع پژوهش و حجم جامعه و با استفاده از جدول مورگان تعداد 373 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه گیری به روش خوشه ای تصادفی بود. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش شامل پرسشنامه رفتارهای خودشکن پرسشنامه لی و همکاران، پرسشنامه طرحواره های هیجانی نسخه دوم (LESS-II)، پرسشنامه راهبردهای تنظیم هیجان (ERQ) گراس و جان و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (DTS) بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و LISREL انجام گرفت. نتایج معادلات ساختاری نشان داد که رابطه مستقیم بین طرحواره‌های هیجانی و رفتارهای خودشکن معنادار است. همچنین سایر روابط مستقیم معنادار بودند. روابط غیرمستقیم پیش‌بینی رفتارهای خودشکن براساس طرحواره‌های هیجانی با واسطه‌گری تنظیم هیجان و تحمل پریشانی هیجانی معنادار بودند. بنابراین تدوین مدل رفتارهای خودشکن براساس طرحواره‌های هیجانی با نقش میانجی تنظیم هیجان و تحمل پریشانی هیجانی دارای برازش مطلوب است. یافته ها حاکی از آن است که تنظیم هیجان و تحمل پریشانی هیجانی در ایجاد طرحواره های هیجانی دخیل هستند. طرحواره های هیجانی نیز به طور مستقیم در ایجاد رفتارهای خودشکن در دانشجویان نقش دارد. فردی که طرحواره‌های هیجانی دارد، باورها و نگرش‌هایی درباره هیجان‌های مشکل ساز دارد که باعث می‌شود راهبردهای مقابله ای و همچنین راهبردهای تنظیم هیجان درستی را انتخاب نکنند و این منجر به ایجاد پریشانی هیجانی شود. از طرفی پریشانی هیجانی نمی‌گذارد افراد خطرات و نتایج احتمالی را در نظر بگیرند. در نهایت این موارد موجب ایجاد رفتارهای خودشکن در وی می‌شوند.
