هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی برازش مدل سرگردانی ذهنی بر اساس طرحواره‌های ناکارآمد اولیه با نقش واسطه‌ای ذهن آگاهی و عدم تحمل بلاتکلیفی بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه بوعلی‌سینا همدان در سال تحصیلی 1403- 1402 بود. حجم نمونه آماری مطابق با جدول برآورد حجم نمونه در مطالعات مدل‌سازی 400 نفر برآورد شد که از طریق روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه پنج عاملی ذهن آگاهی بائر و همکاران (2006)، مقیاس سرگردانی ذهنی کاریر و همکاران (2013)، پرسشنامه عدم تحمل بلاتکلیفی کارلتون و همکاران (٢٠٠٧) و پرسشنامه طرحواره‌های ناکارآمد اولیه یانگ (1990) بود. داده‌ها با استفاده از SPSS26 و AMOS26 تجزیه‌وتحلیل شدند. بر اساس نتایج می‌توان گفت مدل علی سرگردانی ذهنی بر اساس طرحواره‌های خویشتن‌داری/خودکنترلی ناکافی، منفی گرایی، معیارهای سخت‌گیرانه، تنبیه گرایی و آسیب‌پذیری به ضرر با نقش واسطه‌ای ذهن آگاهی و عدم تحمل بلاتکلیفی برازش مناسبی دارد. طرحواره‌های ناکارآمد، مانند خویشتن‌داری ضعیف، منفی گرایی، تنبیه گرایی و آسیب‌پذیری به ضرر، می‌توانند تأثیر مستقیم منفی بر سطح ذهن آگاهی فرد داشته باشند. طرحواره‌های ناکارآمد خویشتن‌داری ضعیف، منفی گرایی، معیارهای سرسختانه، تنبیه گرایی و آسیب‌پذیری به ضرر بر عدم تحمل بلاتکلیفی اثر مستقیم دارد. طرحواره‌های ناکارآمد خویشتن‌داری ضعیف، منفی گرایی، معیارهای سرسختانه، تنبیه گرایی و آسیب‌پذیری به ضرر بر سرگردانی ذهنی اثر مستقیم ندارد. همچنین ذهن آگاهی بر سرگردانی ذهنی اثر مستقیم دارد و عدم تحمل بلاتکلیفی بر سرگردانی ذهنی عامدانه اثر مستقیم دارد. طرحواره‌های ناکارآمد خویشتن‌داری ضعیف، منفی گرایی، تنبیه گرایی و آسیب‌پذیری به ضرر بر سرگردانی ذهنی از طریق ذهن آگاهی اثر غیرمستقیم دارد. طرحواره‌های ناکارآمد خویشتن‌داری ضعیف، منفی گرایی، معیارهای سرسختانه، تنبیه گرایی و آسیب‌پذیری به ضرر بر سرگردانی ذهنی عامدانه از طریق عدم تحمل بلاتکلیفی اثر غیرمستقیم دارد.
