هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش شفقت به خود بر یادگیری اجتماعی- هیجانی نوجوانان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابلهای بود. طرح پژوهش، نیمهآزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی دانشآموزان پسر دارای اختلال نافرمانی مقابلهای مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه دوم شهرستان بویینزهرا در سال تحصیلی 1402-1401 بود. روش نمونهگیری از نوع هدفمند بود. حجم نمونه پژوهش بر اساس پژوهشهای آزمایشی انجام شده، شامل 30 نفر از جامعه مذکور بود که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جایدهی شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای، یک بار در هفته تحت آموزش گروهی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچگونه آموزشی را دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مصاحبه بالینی بر اساس معیارهای DSM-5، پرسشنامه یادگیری اجتماعی- هیجانی کرین و همکاران (2009)، مقیاس درجهبندی اختلال نافرمانی مقابلهای هومرسون و همکاران (2006) و بسته آموزشی شفقت به خود بر اساس کتاب درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، 2010) بود. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش شفقت به خود منجر به افزایش یادگیری اجتماعی- هیجانی و هر یک از خردهمقیاسهای سازماندهی تکلیف، روابط همسالان و خودتنظیمی در نوجوانان دارای اختلال نافرمانی مقابلهای شده است. لذا با توجه به یافتهها، آموزش شفقت به خود با داشتن رویکردی دلسوزانه به زندگی، میتواند باعث افزایش یادگیری اجتماعی- هیجانی در نوجوانان دارای اختلال نافرمانی مقابلهای گردد. بر این اساس پیشنهاد میشود، که در راستای سلامت روانشناختی این نوجوانان، به نقش این مداخله توجه شود.
