این پژوهش با هدف تبیین رفتار خرافی براساس سبکهای دلبستگی و اضطراب انجام شد. طرح پژوهش از نو همبستگی بود و جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا در سال تحصیلی 96-1395 بود که 12874 نفر بودند. از این تعداد 370 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه های رفتار خرافی(محقق ساخته)، سبکهای دلبستگی هازن و شیور(1987) و اضطراب حالت-صفت اشپیلبرگر(1970) استفاده و تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون چندگانه صورت گرفت. نتایج نشان داد از لحاظ آماری اضطراب می تواند رفتار خرافی را در دانشجویان تبیین کند. همچنین سبکهای دلبستگی قادر به تبیین این رفتار هستند. اضطراب حالت نمی تواند رفتار خرافی را پیش بینی کند، اما اضطراب صفت قادر است رفتار خرافی را پیش بینی کند. همچنین سبک دلبستگی اجتنابی می تواند رفتار خرافی را پیش بینی کند. سبک دلبستگی دوسوگرا بیشتر از اجتنابی رفتار خرافی را پیش بینی می کند. مقدار p برای سبک دلبستگی ایمن 0/171 غیر معنی دار به دست آمد. بنا براین دلبستگی ایمن نمی تواند رفتار خرافی را پیش بینی کند. در مورد یافته ها می توان گفت اضطراب و بویژه اضطراب صفت در ایجاد رفتار خرافی موثر است. افراد دارای اضظراب صفت آمادگی بالایی برای انجام رفتار خرافی دارند. از سوی دیگر سبکهای دلبستگی ناایمن بخصوص ناایمن دوسوگرا که بنابر تحقیقات با اضطراب رابطه بالایی دارند در ایجاد رفتار خرافی نقش دارند.
