دعا و نیایش پل ارتباطی آدمی از خاک تا افلاک است و از نیاز فطری انسان برای اتصال به عالم الوهیت سرچشمه می گیرد. این فعالیت فطری در همه ادیان و مذاهب در قالبی ویژه سامان می یابد و با توجه به اقتضائات هر مذهب، نمود خاص خود را دارد. در مکتب انسان ساز اسلام نیز برای مناجات با ذات اقدس الهی آداب و تشریفاتی خاص وجود دارد که به این اتصال چارچوب می بخشد و آن را دارای هویت و جهت می کند. این تشریفات که در آموزه های اسلامی معروف به آداب دعا است جلوه ای بارز در شاهکارهای ادب فارسی دارد و بسیاری از شعرا همچون نظامی و حافظ و خاقانی و مولوی از این آداب در ضمن سروده های خود یاد کرده اند. دقت نظر در آثار سعدی شیرازی شاعر عالی مقام سده هفتم هجری، نیز حاکی از آن است که این سخنور بزرگ بسیاری از این آداب را در سخنان خود منعکس کرده و مضامینی عالی در قالب سخنان منظوم و منثور آفریده است. عمده مضامین نیایشی سعدی در کتاب بوستان آمده که اثری است تعلیمی و محتوای آن را عمدتا معارف اسلامی وارزشهای انسانی از جمله مناجات و راز ونیاز با ذات حق تعالی تشکیل می دهد.
