ذکر در قرآن کریم، به عنوان یک عمل عبادی و معنوی، جایگاه ویژه‌ای دارد. ذکر، که در اشکال مختلفی مانند تلاوت قرآن، دعا، تکرار نام‌های الهی و تفکر در آیات الهی تجلی می‌یابد، نقش مهمی در ارتقای سلامت روانی و معنوی انسان ایفا می‌کند. این پژوهش با رویکردی میان‌رشته‌ای ، به بررسی مفهوم ذکر از منظر علوم شناختی می‌پردازد و با توجه به یافته‌های نوروساینس، روانشناسی شناختی و صوت‌درمانی، نقش تکرار آواها در ذکر را بر تمرکز و خودآگاهی تحلیل می‌کند. مطالعات صورت گرفته پیرامون این امر حاکی از آن است که تکرار منظم آواها و عبارات خاص، می‌تواند منجر به ایجاد تغییرات مثبت در امواج مغزی، کاهش اضطراب، بهبود تمرکز و افزایش خودآگاهی شود. این یافته‌های علمی با آموزه‌های قرآنی در مورد ذکر همخوانی داشته و بر نقش ذکر در تعالی روحی و روانی انسان تاکید می‌کنند. این پژوهش با تحلیل تطبیقی دیدگاه‌های قرآنی و علمی، درک جامع‌تری از مفهوم ذکر و اثرات آن بر شناخت و رفتار انسان ارائه می‌دهد.
