بهرهمندی از عناصر طبیعی، یکی از شگردهای ادبی است که شاعران و نویسندگانِ سراسر جهان در قالبها و ساختارهایی متنوع به‌واسطه‌ی آرایههای ادبی مانند تشبیه، استعاره، مجاز، نماد و ...، از آن سود جسته و میجویند. در این جستار تلاش برآن بوده که به روش تحلیل محتوا و به شیوه‌ی توصیفی-تحلیلی، به نحوهی بهرهمندی شاعر سرشناس شیلی، پابلو نرودا از این عناصر طبیعی و تحلیل زیباشناسانهی کاربرد آنها در مجموعه‌ی شعر صد غزل عاشقانه پرداخته شود. نرودا به دلیل نگاه ژرف و شناخت عمیق از جهان پیرامون خود و عناصر طبیعی موجود و انعکاس این عناصر در شعرش از اشتهار خاصی در جهان برخوردار بود و این مقاله ارزش‌های ادبی و زیبایی‌شناختی عاشقانههای وی را در تجلی معشوق و شباهت وی با زنانگی موجود در عناصر طبیعی برجسته می‌کند. عناصر طبیعی در شعر او مضمونهای متنوعی را به‌طور نمادین و استعاری از زیباییهای ظاهری و باطنی معشوق ترسیم میکنند. عناصری همچون خاک که نماد زایندگی و بالندگی است و آب و باران که نماد حیات، زیبایی و شور و امید‌ند. استفاده‌ی نرودا از این عناصر، نشان‌دهنده‌ی تسلط او بر زبان و قدرت تخیل بی‌نظیر او در خلق تصاویر بدیع و معانی عمیق است. این عناصر به غنای ادبی و زیبایی‌شناختی این مجموعه شعر افزوده‌اند و به خواننده در درک عمیق‌تر احساسات و تجربیات شاعر کمک میکنند.
