مدیحه‌سرایی برای اهل بیتb به‌خصوص ستایش حضرت ثامن الحجج (ع) پیشینه‌ای بس طولانی در تاریخ ادبیات فارسی دارد و شاعران بزرگی چون سنایی غزنوی، خاقانی شروانی و جامی در این زمینه آثار شاخصی دارند. یکی از مشهورترین مدایح سروده شده خطاب به پیشگاه ثامن الائمه(ع) قصیده‌ای است که خالد نقشبندی شهرزوری از مشاهیر ادب و عرفان سدۀ دوازدهم هجری، هنگام زیارت مشهد مقدس سروده است و از همان بدو سرایش، قبول عام یافت. در این پژوهش، نخست شرح مختصری از احوال و آثار شاعر ارائه داده‌ایم. سپس به روش توصیفی تحلیلی، بر اساس معیارهای سبک‌شناسی لایه‌ای، قصیدۀ مد نظر را ذیل لایه‌های پنج‌گانۀ آوایی، واژگانی، نحوی، بلاغی و ایدئولوژیک مورد واکاوی قرار داده و با تعیین ویژگی‌های ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﭘﺮﺑﺴﺎﻣﺪ، تشخص سبکی و ﭘﯿﻮﻧﺪﻫﺎی ﺻﻮری ﻣﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮای آن توضیح داده‌ایم. بر این اساس، درلایۀ آوایی، وزن عروضی؛ در لایۀ واژگانی، لغات و ترکیبات مذهبی؛ در لایۀ نحوی، صدای نحوی منفعل؛ در لایۀ بلاغی، آرایۀ استفهام انکاری و در لایۀ ایدئولوژیک، درون‌مایۀ مبتنی بر مفاهیم بنیادین مذهبی، بیشترین نقش را در تشخص و برجستگی سبکی این قصیده ایفا کرده‌اند.
