تاریخچه مجلس گویی در ایران مربوط به ایران پس از اسلام است و جزو آداب و رسوم کهن و از راههای مهم تبلیغ و بازنشر عقاید است . سخنوران برای بازنشر عقاید عموم مردم را در خانقاهها دور یکدیگر جمع می کردند مولانا جلال الدین از تاثیر گذارترین شخصیتهای ادب پارسی است . وی در مجالس سبعه مریدان و مخاطبان را به زیبایی و نیکی فراخوانده و سعی داشته مریدان را نسبت به رذایل اخلاقی تحذیر می کند . در این پژوهش قصد بر آن است که بررسی شود مولانا در کتاب مجالس سبعه مخاطب را بیشتر به چه اموری ترغیب کرده است . نتیجه بررسی نشان می دهد مولانا در مجالس سبعه بیشتر سعی داشته که مخاطب را نسبت به مسایل معنوی و پس از آن دنیوی و اجتماعی اگاه کند . در این پژوهش مسایلی که بیشتر توسط سخنور مطرح شده مورد واکاوی قرار گرفته و بیان شده است
