دادگری وآزمندی از جمله موضوعات مطرح در سبک فکری شاهنامه است که یکی از استوارترین ارکان بینش سیاسی فردوسی را تشکیل میدهد .فردوسی برای هر یک ازپادشاهان به فراخور عملکرد جلوههایی از دادوبیداد و خردورزی و آزمندی رادرداستانهای باستانی و بخش اسطورهای و تاریخی شاهنامه برشمرده است.این عناصر پیوند اندامواری با نگرش سیاسی شاعر به حاکمان دارد. تصویرگری شاعر از"آزو داد"به شکلهای مختلف در ضمن داستان پادشاهان آمده است. ادب و سلوک رفتاری حاکمان در پهنۀ تاریخ و تجربۀ زیستی آنان در دو مفهوم "داد و آز "متبلور است.این رفتار در اسطورهها با انجام کارهای خارق العاده همراه است . در این مقاله کوشش کرده ایم به جلوههای مضمون ومحتوای این مؤلفه هادرحماسۀفردوسی بپردازیم و میزان تأثیرآنها را در تفکر سیاسی فردوسی نشان دهیم
