ابوعبدالله مشرف الدین مصلح شیرازی در اوایل قرن هفتم متولد شد و در سنه 961 در شیراز وفات یافت.تخلص خود را از نام سعدبن ابی بکر بن سعد زنگی ولیعهد مظفرالدین ابوبکر گرفت. هر وقت سعدی در شیراز بود در خدمت این ولیعهد ادب پرور به سر می برد.سعدی در نظامیه بغداد تحصیل کرد. دانشجویان دانشگاه نظامیه عبارت بودند از مفسران، محدثان، وعاظ، حکام و مذکران.شیخ پس از اتمام تحصیل به سیر و سیاحت پرداخت و در مجالس، وعظ می گفت و مردم را به سوی دین و اخلاق هدایت می کرد.به طوری که از آثار سعدی بر می آید ومعاصرینش هم می نویسند در لغت، صرف و نحو، کلام، منطق، حکمت الهی، و حکمت عملی، (عالم الاجتماع و سیاست مدن) مهارت داشت. مخصوصاً او در حکمت از تمام آثارش پیداست.استاد سخن در مرحله ای از زندگی به سیر و سیاحت در بیشتر کشورهای اسلامی پرداخت، به بلخ و غزنه رفت، به گجرات در هندوستان سفر کرد و با تجربه برهمن های هند آشنا شد و در دهلی زبان هندی را فرا گرفت.در این دوران سعدی از طریق دریا به یمن و حبشه و سپس به کشورهای عربی رفت وپس اززیارت کعبه مدتی در شام به ویژه در دمشق،بعلبک لبنان و بیت المقدس ساکن شد.سعدی پس از سفرهای بسیار به شیراز بازگشت و تجارب خود را به نگارش در آورد.
