در طی دهه گذشته، استفاده از ظرفیت های درون شهرها برای تامین مسکن و همزمان ارتقای کیفیت زندگی در قالب اجرای سیاست بازآفرینی شهری، مورد تاکید و توجه جدی قرارگرفته است. اگر چه ایجاد تعادل بین "سیاست توسعه از درون"، "سیاست توسعه تدریجی" از طریق طرح های آماده سازی زمین و " سیاست توسعه منفصل" از طریق تعریف و ایجاد نواحی منفصل شهری ( شهرهای جدید و شهرک ها) هنوز به یک نظام و استراتژی سازمان یافته ای بدل نشده، اما در طی سال های 1392 تا 1398 ، توسعه درونی از طریق طرح ها و برنامه های بازآفرینی شهری مهمترین سیاست در بین سیاست های توسعه شهری قلمداد می گردید. در این میان مسکن بعنوان یکی از سه محور کلیدی برنامه های بازآفرینی شهری (توسعه خدمات روبنایی + ارتقای زیرساخت های شهری + مسکن)، با توجه به تفاوت های ساختاری نسبت به دیگر گونه های مسکن نیازمند دقت و تامل لازم در ابعاد ماهوی و همچنین رویه ای در فرایند برنامه ریزی، طراحی و اجراست. با توجه به ساختار اجتماعی و اقتصادی ساکنان این مناطق، سیاست تامین مسکن در این نواحی به سوی گونه مسکن اجتماعی و حمایتی سوق پیدا کرده است. در سال های اخیر نیز بجای این گونه بندی متداول، مسکن در استطاعت (Affordable Housing) مورد توجه قرار گرفته که خود زمینه مناسبی برای تحقق مسکن مناسب و در توان مخاطبان در گروه های مختلف اقتصادی است. در این نوشتار ضمن بررسی جایگاه مسکن در سیاست بازآفرینی شهری به بررسی گونه ها و شیوه های مختلف تامین مسکن در این سیاست پرداخته می شود.
