محمدسعید ایزدی

چکیده مبسوط پیشینه و هدف: در سال­های اخیر توجه به سکونتگاه ­های غیر رسمی و معکوس کردن چرخه زوالی آنها، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده و سازمان­ ها و جوامع علمی را به تکاپو در راستای بازآفرینی و ساماندهی این بافت ­های شهری واداشته است. در رویکرد حاضر ارتقاء پایداری فضاهای عمومی از جایگاه ویژه­ای برخوردار است چرا که تنزل شاخص ­های کیفیت فضاهای عمومی یکی از بزرگترین معضلاتی است که بافت­ های مذکور با آن دست به گریبان هستند. این پژوهش با هدف ارزیابی ارتباط برنامه بهبود شاخص ­های پایداری فضاهای عمومی در سکونتگاه غیر رسمی، با برنامه بازآفرینی محله در زمینه فضاهای باز عمومی آنها و پایداری محیطی، مدلی نظری متشکل از شاخص ­ها و معیارهایی جهت دستیابی به فضاهای باز عمومی با کیفیت در محدوده محله مورد مطالعه ارائه داده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع پیمایشی از نوع توصیفی-تحلیلی است. در بخش نخست، با استفاده از روش کتابخانه­ای، مطالعه اسناد و مبانی نظری، به کند و کاو و شناسایی شاخص­های کیفیت محیط و سپس استخراج الگوهای رفتاری مطلوب در فضاهای باز عمومی اقدام شد. شیوه ارزش گذاری سؤالات پرسشنامه مبتنی برروش طیف 5 گزینه­ای لیکرت طراحی و براساس فرمول کوکران 368 نفر از جمعیت 9012 نفری محله به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که 60 درصد از پاسخگویان را گروه مردان و ما بقی گروه زنان هستند. نتایج حاکی از وجود رابطه معناداری بین معیارها و شاخص­های واقع در مدل سنجش فضاهای باز عمومی با متغیرهای وابسته پایداری محیطی است. یافته ­ها و بحث: فضاهای باز عمومی در محلات ناکارآمد غیر رسمی این شانس را به مردم می­ دهند که در اوج تنش ­ها و تنگناهای محیط زندگی با گروه­های دیگر معاشرت کنند و به شهر پیوند بخورند. این بررسی نشان داد که شاخص­های «راحتی، آسایش و قابلیت اجتماع پذیری»، «قابلیت دسترسی درونی و بیرونی فضاها»، «زیبایی و منظر فضاها» و «قابلیت انجام فعالیت­ها» مواردی هستند که باید نقطه تمرکز برنامه­های پایداری فضاهای عمومی سکونتگاه­های غیر رسمی و محلات کم درآمد شهری را به خود اختصاص دهند. همچنین نتایج نشان داد که در نمونه ­های تحقیق، افزایش قابلیت انجام فعالیت ­ها، میزان دسترسی ­های درونی و بیرونی فضاها، توانایی اجتماع پذیری فضاها و در نهایت ارتقاء زیبایی و کیفیت منظر فضاهای باز عمومی محله حصار بالا