در حال حاضر که شهرها رو به سوی پراکندگی آورده و در حال توسعه بی رویه به سوی فضاهای باارزش طبیعی هستند، این ارزشمندترین میراث طبیعی را با شرایط ناگواری روبه رو ساخته اند. از این رو معضلات زیست محیطی از مهمترین دغدغه های اخیر در میان متخصصان و حرفه مندان مسائل شهری بوده است. «زیرساختهای سبز شهری»، به عنوان یکی از راه حلهای نوین در حوزه توسعه شهری به منظور تضمین کیفیت محیط زیست شهری، در اندیشه حفظ ارزشمندی های محیط برای آینده گان می باشد. مسأله اینجاست که شهرهای کنونی روز به روز در حال گسترش بدون برنامه ریزی، ناسازگار با طبیعت و پراکنده به هر سو میباشد. این امر از طرفی با تکه تکه کردن پهنههای سبز و یا قطع مسیر ارتباطی آنان، میراث طبیعی ارزشمند را به ورطه نابودیکشانده است. همین امر موجب طرح مسأله زیرساختهای سبز شهری از طرف گروهی از متخصصان و محققان آمریکایی در دههی 90گردیده است. این گروه راه مناسب برای بهبود اوضاع کنونی شهرها را طراحی و ایجاد زیرساختهای سبز شهری معرفی کردهاند. شبکه زیرساخت سبز شهری با ارائه شبکهای از دالانها و پهنههای مرتبط باهم، مانع از تجزیه لکههای سبز شده و از توسعه شهر به سمت این لکهها جلوگیری میکند. از این رو این زیرساخت با کارکرد زیست محیطی و اجتماعی مناسبی که در شهرها ایجاد میکند؛ میتواند به عنوان یک الگوی مناسب برای هدایت توسعه به خارج از پهنه های سبز و حفظ آنان مورد استفاده قرار گیرد. این پژوهش ماهیتاً کیفی است و برای انجام آن از دو روش و راهبرد پژوهشی استفاده شد. ابتدا در بخش نظری، با توجه به ضرورت تولید دانش در این حوزه برای مخاطب فارسیزبان، با بررسی تعاریف موجود در زمینه زیرساختهای سبز شهری در چارچوب روش «تحلیل محتوا»، مهمترین مفاهیم و مضامین در این نظریه واکاوی و طبقه بندی شده تا معیارهای بومی برای توسعه زیرساختهای سبز شهری تعریف گردد. در این بخش، روش جمع آوری دادهها براساس جستجوی منظم کلمات کلیدی در پایگاه های داده های علمی معتبر خارجی و منابع مکتوب لاتین بود. در بخش دوم پژوهش، با به کارگیری«مدل تجزیه و تحلیل الگوی کامل چشم انداز» با مدل «لکه-دالان-زمینه» ،1سه عنصر اصلی تشکیل منظر با عناوین لکه، دالان و زمینه به منظور تشخیص شبکه زیرساخت سبز مشخص شد. سپس «الگوی اتصالپذیری زیست محیطی» منطقه مورد مطالعه ابتدا با شناخت موانع موجود و تعیین شاخص
