در چند دهه گذشته شاهد افزایش رخداد بحرانهای شهری هستیم که از جمله دلایل آن تغییر چرخههای محیط زیستی و همچنین وجود چالشهای اجتماعی برشمرده میشود. اثرات این بحرانها در مناطق شهری که آسیبپذیرتر هستند بهطور شاخصتری نمود پیدا کرده است.بیانیه ها (مطالعاتی در بحث های توسعه پایدار/تحقیقات اخیر بر جنبه های تاب آوری تاکید بیشتری دارند. در همین راستا، راهکارهایی در قالب مفاهیم و چارچوب توسعه پایدار به منظور مقابله با این دست از بحرانها در مناطق آسیبپذیر شهری ارائه شد که از میان آنها مقوله تابآوری شهری با توجه به اصول کارکردی جای داده در خود تا حد زیادی بارزتر و برجستهتر شد. از میان ابعاد مقوله تابآوری، بعد تاب آوری اجتماعی با ظرفیتهای اجتماعی محدودههای شهری در ارتباط است. باتوجه به تاریخچه مطالعات انجام شده در این زمینه فقدان مطالعات شامل روابط میان فضاهای شهری و تاب آوری اجتماعی مشهود است لذا در همین راستا، این پژوهش در پی دستیابی به سازوکار چگونگی اثرگذاری فضاهای شهری بر شکلگیری تاب آوری اجتماعی پس از بلایای طبیعی با مورد پژوهی سیل فروردین سال 98در شهر آق قلا میباشد. برای رسیدن به این هدف پس از مرور ادبیات نظری، مدل مفهومی پژوهش شکل گرفت و سپس پرسشنامهاین مطالعه به صورت ساختاریافته و پنج گزینهای تبیین و طراحی شد. تحلیل مدل مفهومی پژوهش با توجه به دادههای استخراج شده از پرسشنامهها با استفاده از مدلسازی معادلات ساختاری انجام پذیرفت. نتایج این تحقیق نشان داده است که بحرانیترین مسیر شکلگیری تاب آوری اجتماعی بر مبنای خوانش ذهنی شهروندان آق قلایی از شامل کالبد، فعالیت، سرمایه اجتماعی و انسجام اجتماعی میباشد
