بتن خودترمیم شونده، نوعی از بتن است که پس از ایجاد ترک در سازه مقداری از مواد سیمانی هیدراته نشده ی موجود در آن، در مجاورت دی اکسید کربن و آب واکنش داده و با تشکیل کربنات کلسیم باعث ترمیم ترک ها شده و نقش مؤثری را در بازگرداندن مقاومت از دست رفته ی سازه ایفا می کند. با توجه به اهمیت کارایی در طی مراحل اجرایی، استفاده از بتن با نسبت های آب به سیمان بالا مرسوم می باشد. از طرفی افزایش نسبت آب به سیمان باعث ایجاد مخاطراتی در سازه از جمله کاهش مقاومت کششی آن و در نتیجه افزایش ایجاد ترک در بتن می شود. از این رو، در نظر داشتن راهکار خودترمیمی در این نوع سازه ها و شناخت مکانیزم و عوامل مؤثر بر آن از جمله نسبت آب به سیمان و سن عمل آوری برای استفاده بهینه از بتن در سازه های حساس به ترک-خوردگی همچون مخازن، ضروری به نظر می رسد. در مقاله حاضر به بررسی تأثیر تغییرات نسبت آب به سیمان و سن عمل آوری بر رفتار خودترمیمی بتن حاوی زئولیت پرداخته شده است. برای این منظور طرح حاوی پانزده درصد زئولیت در دو نسبت آب به سیمان 35/0 و 55/0 با طرح شاهد مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که با فراهم نمودن شرایط رخداد خودترمیمی بتن، نه تنها می توان مقاومت از دست رفته آن را جبران نمود بلکه در موارد بهینه، افزایش مقاومت نسبت به نمونه ترک نخورده نیز مشاهده شده است. همچنین با افزایش نسبت آب به سیمان از عملکرد خودترمیمی بتن کاسته شده و بیشترین میزان خودترمیمی نیز در هر دو نسبت آب به سیمان در سن شکست 28 روزه رخ داده است.
