محسن شکل آبادی

پیرولیز بقایای گیاهی و تبدیل آن به بیوچار و افزودن آن به خاک علاوه بر اصلاح ویژگی های خاک به عنوان مزیت فرعی می تواند سبب ترسیب کربن و کاهش آلودگی هوا شود. هدف از این پژوهش، ارزیابی حساسیت دمایی بیوچار حاصل از پیرولیز دو نوع بقایای گیاهی و حیوانی در 3 خاک اسیدی، آهکی و غیر آهکی در 3 دمای انکوباسیون 15،25 و 35 درجه سانتی گراد می باشد. بیوچارهای مورد استفاده از پیرولیز بقایای پوست سخت گردو و بقایای استخوان در دمای 400 و 600 درجه سلسیوس در شرایط اکسیژن محدود به دست آمدند. سپس تاثیر افزودن مقدار 3 درصد بیوچار به خاک به صورت آزمایش کاملا تصادفی با 3 تکرار بررسی شد. نمونه ها در ظروف پلاستیکی 1000 میلی لیتری کاملا ایزوله قرار داده شد و مقدار CO2 تولید شده با استفاده از روش تیتراسیون ضمن ثابت نگه داشتن رطوبت خاک در حد FC ، CO2حاصل از تنفس میکروبی تا روز پنجم هر روز،از روز پنجم تا روز پانزدهم یک روز در میان سپس در روزهای هجدهم، بیست و یکم، بیست و پنجم ، سیم، سی و ششم، روز چهل و پنجم، سپس تا روز 90 پانزده روز یک بار توسط سود جمع آوری شده واندازه گیری شد. حساسیت دمایی تیمارهای مختلف به این صورت محاسبه شده است: الف)Q10 میانگین(Q10a) در طول مدت زمان 90 روز با استفاده از یک مدل ترکیب شده از دما و معدنی شدن کربن ب) Q10 تجمعی(Q10c)، Q10 تجمعی(Q10a) با استفاده از کربن تجمعی معدنی شده در طول دوره انکوباسیون توسط یک مدل ساده ارزیابی شدند. میزان معدنی شدن کربن در تمامی تیمارها با افزایش دما افزایش یافت همچنین با افزایش محدوده دمایی مقدار Q10 در تمامی تیمارها افزایش یافت. در این مطالعه دمای پیرولیز اثر معنی داری بر معدنی شدن کربن و حساسیت دمایی نداشت.