هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر خرد درمانی ( عمومی و شخصی) بر اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان بود. به این منظور جامعه ی آماری از میان دانش آموزان دوره دوم ابتدایی دبستان پردیس2 (دوره دوم شامل پایه های : چهارم، پنجم و ششم) به تعداد 230 نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و با اجرای یک آزمون ، نمونه ای به اندازه 51 نفر انتخاب شده و سپس به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش الف: (17) / ب: (17) و یک گروه کنترل (17) جایگزین شدند. آزمون شامل یک تکلیف غیر درسی برای دانش آموزان بود که طی سه مرحله و در سه تاریخ جداگانه از قبل تعیین شده، تحویل دادند. از اولین روز بعد از واگذاری تکلیف، پژوهشگر اسامی دانش آموزان و تاریخی که تکلیف را تحویل می دادند، یادداشت می کرد. بعد از اتمام فرصت، تعداد روزهایی که هر دانش آموز در هر یک از مراحل سه گانه تاخیر داشت، محاسبه گردید. دانش آموزانی که جزء 25 درصد بالا در تاخیر در تحویل تکلیف، از کل دانش آموزان مدرسه بودند به عنوان اهمال کار شناخته شدند. با استفاده تکنیک های خرددرمانی، دانش آموزان در هر گروه آزمایش شش جلسه آموزش دیدند. در نهایت با استفاده از تکلیف مذکور مجدداً اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفت. برای تحلیل اطلاعات بدست آمده از آزمون، از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که خرددرمانی در کاهش میزان اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان تأثیر معناداری دارد و اثربخشی روش خرددرمانی شخصی بر کاهش اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان از روش خرددرمانی عمومی بیشتر است. بنابراین پیشنهاد می شود که از تکنیک های خرددرمانی در آموزش استفاده شود و بخشی از آموزش دانش آموزان باشد.
