«تشبیب» عبارتست از ابراز علاقه عاشق نسبت به معشوق/ معشوقه در قالب شعر. با وجود اینکه این گونه شعر از اقسام پُربسامد شعر به شمار میرود، بیان حکم فقهیِ آن چندان دغدغه فقها نبوده و عمدتاً به مناسبت بحث در باب «شهادات»، اشارتی کوتاه به آن داشتهاند. همچنین، پژوهش تحلیلی قابل توجهی در این زمینه انجام نشده است. بنابراین، خلأ پژوهش تحلیلی مستوفادرباره این موضوع به وضوح دیده میشود. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی به این موضوع پرداخته و ضمن تبیین، تحلیل و نقد نظرات و ادلّه اندک فقهایی که در این زمینه اظهار نظر نمودهاند، به این نتیجه رسیده است که تشبیب فینفسه نسبت به حُسن (وجوب/ استحباب) و قُبح (حرمت/کراهت) لااقتضاء بوده و حکم مصادیقِ آن فقط به ملاحظه «لوازمی» که به همراه دارد قابل استنباط و ارائه است.
