وقف به عنوان سنت حسنه و اقدام خیرخواهانه انسانی از موضوعات شاخص و مهم اجتماعی بوده که در تمامی جوامع و ادیان و به ویژه دین اسلام دارای جایگاه و پایگاه برجسته ای می باشد و براساس اصل تعاون و حس نوع دوستی انسان ها ابتنا یافته و هدف اصلی آن تأمین نیازمندی های عمومی، کمک به خدمات اجتماعی و ایجاد رفاه و امنیت همگانی و گسترش فضایل اخلاقی می باشد. اما به میزانی که جامعه ایرانی در عصر مدرنیزاسیون، گام برداشته است، از میزان و حجم موقوفات به ویژه درآمد های ناشی از آن کاسته شده است. در این مقاله که با روش توصیفی، تحلیلی و با هدف واکاوی دلایل ناکامی وقف در ایران به نگارش در آمده است، به این سئوال اساسی پاسخ داده می شود که عمده ترین دلایل ناکامی وقف در ایران، در حوزه بهره وری و توسعه آن مشتمل بر چه مواردی بوده است.
