در سال های اخیر دیده می شود که در برخی نقاط کشور مراسم عقد نکاحی تشریفاتی برگزار می گردد که به آن عقد آریایی گفته می شود. این عقد شامل سوگند هایی شعرگونه به زبان فارسی از عروس و داماد و خواندن نیایشی از پیمان بان(عاقد) است. در صورتی که این عقد به تنهایی و بدون همراهی با عقد شرعی رسمی خوانده شود صحت آن از لحاظ شرعی و به تبع آن، قانونی رد شده است. دلیل بطلان این است که طبق نظر مشهور فقها عقد نکاح باید به همراه صیغه خاص نکاح، به زبان عربی و با فعل ماضی خوانده شود. با توجه به اینکه تبعات فقهی این نوع عقد در جامعه بسیار زیاد است، پرداختن به آن و بررسی دلایل بطلان آن اهمیت می یابد. در این مقاله دلایلی مانند: عدم فتوای جازم تمام فقها بر عربیت صیغه نکاح مطلقا، صراحت بیشتر دلالت فعل (گرفتن دستان همدیگر به قصد نکاح) بر مافی الضمیر نسبت به لفظ و آوردن مؤیداتی بر آن، مناقشه در ادله عدم صحت نکاح معاطاتی و... بررسی می شود و با توجه آن ها می توان نتیجه گرفت که اگر نتوان صحت این نوع عقد را در شرع اثبات نمود، حداقل به قطعیت نیز نمی توان آن را نفی کرد. روش تحقیق در این مقاله، نظری و کتابخانه ای است و عمده منابع را کتب فقهی استدلالی تشکیل می دهند.
