ساده زیستی در اخلاق اسلامی یک فضیلت نفسانی ودرزندگی اجتماعی یک انتخاب شخصی وآگاهانه است ولی در حکومت علی(ع)یک معیار و ملاک برای انتخاب زمامداران بوده تا کارگزاران حکومت بتوانند درسایه زهد وزندگی حداقلی ، جامعه را به مقصد بلند عدالت اجتماعی نائل نموده ومردم را به رفاه آسایش رسانیده ،آبادی وعمران و توسعه زندگی را به سرزمین های مسلمین تسرّی دهند. دراین دیدگاه ساده زیستی کارگزاران دکترین علی(ع) در انتخاب صالحان حکومت و پیشگامان عدالت می باشد و اگر از این معیار تحظی نمایند ، ملاک تصدی کارگزاری و خدمت به خلق را از دست داده و باید از جایگاه فرمانروایی کناره بگیرند یا بلا فاصله خود را تنزیه نموده و به اصل ساده زیستی حقیقی و نه نمایشی بازگردند .
