مقاله حاضر به بررسی گزاره های غیرفعلی در فارسی و ویژگی های آنها در مقایسه با گزاره های فعلی می پردازد. در گزاره های غیرفعلی، معمولاً عنصری غیرفعلی، مانند گروه اسمی، گروه صفتی یا گروه حرف اضافه ای گزاره جمله است، و معمولاً فعلی ربطی نیز در کنار آنها به کار می رود. ابتدا براساس محدودیت های گزینشی، تقلیل به واژه بست و استفاده از عنصر غیرفعلی مفرد استدلال می شود که بخش غیرفعلی در جملات دارای فعل ربطی، نقش گزاره دارد.
