حاصل پژوهش نشان می‌دهد که نمادپردازی آوایی به شکل سیستماتیک در زبان و شعر فارسی حضور دارد و معانی دارای تقابل و تضاد برجستگی ویژه‌ای در نمود آوایی دارند. با توصیفِ ویژگی‌های واج‌های فارسی، تناسب، تقارن و تقابل‌های آوایی زبان و شعر فارسی معرفی و بررسی شدند. نتایج پژوهش مؤید فرضیه بود که هم در زبان عادی فارسی نمادپردازی آوایی به‌گونه نظام‌مند حضور پررنگ دارد و هم شاعران بزرگِ فارسی‌زبان از این ظرفیت به‌طور خودآگاه و ناخودآگاه در سطح گسترده بهره می‌گیرند و این امر را از سطح واژه به سطح جمله و بالاتر تعمیم می‌دهند. هر دو شاعر به‌طور واضحی از تقابل‌های آوایی در برجسته‌کردن معنی در پاره‌گفتارها بهره برده‌اند.
