در این پژوهش برای اثبات این فرضیه که زبان فارسی نسبت به گذشته تحلیلی تر شده است، یک روش آماری به کار رفته است. این روش آماری بر بسامد و فراوانی واژه های یک متن استوار است. قانونی که زبان شناسی به نام زیف ابداع کرد و در حقیقت قانونی درباره ی توزیع قدرت در مورد داده های طبقه بندی شده است. در کاربرد زبان شناختی این قانون واژه ها براساس فراوانیشان در متن رتبه بندی می شوند. پربسامدترین واژه، رتبه ی اول را دارد. به همین دلیل شکل نمودار این جدول یک منحنی نزولی است که براساس دوتایی بسامد و رتبه به دست می آید. در پژوهشی که به عنوان چارچوب نظری انتخاب شده است دو متن به عنوان متون موازی انتخاب شده اند. اولین متنی که در چارچوب نظری انتخاب شده مربوط به ترجمه ی انگلیسی کهن از کتاب مقدس است و دومی ترجمه ی انگلیسی نو از همان کتاب است. بنتز و همکاران (2014)، نویسندگان این چارچوب نظری، پژوهش خود را با تجزیه و تحلیل تعداد واژه های تک بسامدی به عنوان متغیری که نقش مهمی در تحلیلی ترشدن انگلیسی نو دارد آغاز کرده اند. به علت تفاوت هایی که در زبان انگلیسی و زبان فارسی وجود دارد این کار به دلایلی که در بخش قبل توضیح داده شد، امکان پذیر نبود. در این پژوهش برای بررسی این مطلب که آیا زبان فارسی در طول بیش از ده قرن اخیر تحلیلی تر از قبل شده یا نه، دو متن به شکل موازی انتخاب شد. متن اول ترجمه ی قرآن کریم در قرن چهارم هجری است. و متن موازی با آن ترجمه ی امروزینی از قرآن است. هدف پژوهش به بیان بسیار ساده این است که چرا ترجمه یک آیه در دوره ی معاصر نسبت به ترجمه ی همان آیه در قرن چهارم طولانی تر شده است.
