لباو (1973: 68) عنوان می کند که در نگاه سنتی (و صورت گرا) به مقولات زبانی، که او آن را دیدگاه مقوله ای می نامد، فرض می شود که مقولات زبانی دارای چند ویژگی هستند: (الف) مجزا هستند؛ یعنی هر مقوله ای با مقوله دیگر مرز مشخصی دارد، (ب) نامتغیرند؛ یعنی هر عضوی از هر مقوله ای هر بار که به کار می رود، دارای مقوله ای ثابت است، مثلاً اگر عنصری در یک زبان در مقوله اسم قرار دارد، در تمام رخدادهای آن عنصر مقوله اش تغییر نمی کند، (ج) دارای تفاوت ماهوی هستند؛ به این معنی که ماهیت مقولات از همدیگر متفاوت است و نمی توان نگاه طیفی به آنها داشت، (د) تعریف تلفیقی دارند؛ یعنی با تلفیق چند شرط لازم و کافی می توان آنها را تعریف کرد، و (ه) متشکل از نخستی های معنایی اند؛ یعنی تمام مقولات در نهایت از چند ویژگی نخستی معنایی تشکیل شده اند و آن ویژگی ها قابل تجزیه نیستند. لباو عنوان می کند که پذیرش بی قید و شرط دیدگاه مقوله ای در زبان خطرناک است و زبانشناسان باید به فرایند مقوله بندی و مرز میان مقولات توجه بیشتری نشان دهند (راسخ مهند، 1396: 400).
