اصطلاحات را به طور سنتی به عنوان عبارتهایی تعریف کرده اند که معنای کل عبارت با معنای اجزای سازنده آنها متفاوت است. به عبارت دیگر، در نگرش های سنتی، اصطلاحات را مفاهیمی ترکیب ناپذیر و منجمد دانسته اند( چامسکی 1980 ، مک کارتی و اُ. دل 2002). نگرش سنتی به اصطلاحات ،که در تحلیل های ساختاری و زایشی مشاهده می شود ، تقریباً تا اواخر دهه هفتاد میلادی ادامه داشت. در مقابل، با پیدایش و گسترش نگرش های شناختی و تحلیل ساز وکارهای مجاز و استعاره ، مطالعه اصطلاحات رنگ تازه ای به خود گرفت و از آن پس اصطلاحات به عنوان پدیده های مفهومی انگیزه مند و ترکیب پذیر مورد واکاوی قرار گرفتند ( لیکاف و جانسون 1980 ، نانبرگ و دیگران 1994). در خصوص اهمیت مطالعات اصطلاحی ذکر این نکته کافی است که بدانیم 6/58 درصد از گفتار و 3/52درصد از نوشتار در زبان های دنیا شامل عبارت های از پیش ساخته اصطلاحی است( سنالدی، 7:2015). تعریف اصطلاح کار آسانی نیست و به نظر نمی رسد که به آسانی هم بتوان به تعریفی جامع از اصطلاح دست یافت و شاید بهتر آن است که اصطلاح بودگی یک ساخت را به صورت پیوستار نشان دهیم ( لانگ لوتز، 5:2006). با این وجود، در این رساله، اصطلاحات را هر توالی نحوی متعارف و یا غیر متعارف شامل دو یا چند واژه می دانیم که رابطه بین صورت و معنا در آن قراردادی باشد. قراردادی بودن به این معنا است که با در نظر گرفتن معنای تحت اللفظی اجزای سازنده اصطلاح ، آنگونه که در ساخت های غیر اصطلاحی به کار می روند، معنای یک اصطلاح را نتوانیم به طور کامل حدس بزنیم ( نانبرگ و همکاران، 1994).
