گروه اسمی واحدی نحوی است که از یک یا چند واژه به هم مرتبط پدید می آید و هسته ی آن اسم است. به واژه ها و گروه هایی که در گروه اسمی ظاهر می شوند، وابسته های اسم گفته می شود. در این پژوهش به کارایی گروه های اسمی در زبان فارسی پرداخته ایم. بدین منظور پیکره ای نوشتاری بالغ بر 500 گروه اسمی را گرد آوری کرده ایم. این پژوهش بر پایه ی دو اصل ساخت پذیری و اتصال پذیری است که هر اصل دارای سه پیش بینی در مورد کارایی گروه های اسمی است. با بررسی پیش بینی اول که ساختار گروه اسمی نام داشت مشخص شد که در زبان فارسی بعضی از مقوله های غیر اسمی همراه با اداتی که با اسم به کار می روند، می توانند در نقش هسته گروه اسمی به کار روند. پیش بینی دوم تمایز واژگانی نام داشت که طبق این پیش بینی و بررسی پیکره مشخص شد که در زبان فارسی گاهی به جای اسم، ضمیر یا اسم خاص می توان از صفات به عنوان هسته گروه اسمی استفاده کرد. با بررسی داده ها بر اساس پیش بینی سوم که عدم تقارن در زبان های فعل آغاز و فعل پایان بود، مشخص شد که زبان فارسی مانند زبان های فعل پایان تمایل چندانی به استفاده از صفات اشاره در ابتدای گروه اسمی ندارد. پیش بینی چهارم انفصال وابسته های گروه اسمی بود که با بررسی داده ها بر طبق این پیش بینی استفاده از ادات موصولی برای اتصال بند موصولی به هسته ضروری می نمود. پیش بینی پنجم کاستن رمزگذاری اتصال به گروه اسمی بود که با بررسی داده های پیکره مشخص شد که فارسی برای اتصال مالک به هسته تنها از کسره ی اضافه استفاده می کند. با بررسی داده ها طبق پیش بینی تمایز واژگانی و توالی کلمات این نتیجه حاصل شد که صفت در زبان فارسی بر خلاف زبان های فعل پایان می تواند قبل از هسته هم قرار گیرد.
