کسی، چیزی، هرکس، هرچیز، هیچ کس، هیچ چیز، « منظور از ضمایر نکره ضمایری مانند و نظایر آن ها هستند که به مصداق معرفه اشاره ندارند. این مقاله در پی آن است » یکی تا الگوی به کاررفته در کاربردهای ضمایر نکره در برخی زبان های ایرانی نو را مانند فارسی، تاتی، کردی، مازنی، و هورامی نشان دهد. بررسی ضمایر نکره در این زبان ها نشان می دهد ضمایری که از آن ها تحت یک عنوان یاد می شود، لزوماً کاربردی یکسان ندارند و آن ها را می توان به چند گروه تقسیم کرد که هر گروه در یک یا چند ساخت مختلف به کار می رود. البته کاربردهای مختلف گروه های چندگانه ی ضمایر نکره اتفاقی و بی قاعده نیستند و استفاده از چارچوب نقشه ی معنایی، نظام حاکم بر کاربرد آن ها را نشان می دهد. نقشه های معنایی راهی برای نشان دادن چندنقشی بودن واژه ها و ساخت های زبانی اَند؛ اما نکته ی اصلی این است که این نقش ها یا کاربردهای مختلف به شیوه ای نظام مند و همگانی با یکدیگر مرتبط هستند. در واقع نقشه های معنایی ابزاری در دست رده شناسان هستند تا گوناگونی های دستوری و واژگانی زبان های مختلف را درون یک الگو )نقشه( جای دهند و نشان دهند که این گوناگونی ها بی حدوحصر نیستند و پیرو محدودیت های همگانی اند. ترسیم نقشه ی معنایی کاربرد ضمایر نکره در زبان های ایرانی به ما این امکان را می دهد تا نخست، گوناگونی های کاربرد این ضمایر را در زبان های ایرانی مشخص کنیم و از این رهگذر، به مقایسه ی کاربردهای مختلف ضمایر نکره در زبان های ایرانی با نقشه ی معنایی پیشنهادی هسپلمت ) 881 ( برای ضمایر نکره در زبان های دیگر بپردازیم.
