بررسی عبارت های اشاری به عنوان یکی از ابعاد مهم زبانی از زمان یونان باستان مورد توجه دستور نویسان سنتی قرار گرفته است و پس از آن نیز جنبه های کاربردشناختی این پدیده، موضوع مطالعات وسیعی در زبا ن های زیادی را به خود اختصاص داده است. اشارات مکانی، زمانی و شخصی جزو مقولات سنتی اشاره هستند (یول ،1996:9). ولی بر اساس الگویی که فیلمور(1975)، لاینز (1977)، و لوینسن(1983) به دست داده اند، دو مقوله دیگر با عنوان اشارات اجتماعی و کلامی در دسته بندی ها گنجانده شده است. فیلمور در بررسی اشارات زمانی، به تفاوت بین زمان رمز گذاری و زمان رمز گشایی اشاره می کند. این تمایز مشکلات به وجود آمده توسط پیام هایی را بررسی می کند که در یک زمان، تولید و دریافت نمی شوند. به طور کلی، هدف اصلی اشارات زمانی نزدیک، مشخص کردن زمان خاصی است که به لحظه ی گفتگو یا زمان ادای پاره گفتار نزدیک است و یا در همان واحد بزرگ تر که گفتگو در آن انجام می گیرد، واقع می شود.
