مریم پورجمشیدی

توسعه روزافزون فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات و پیشرفت سریع آن، یادگیری سیار را به وجود آورده است. یادگیری سیار، در واقع یک مدل از یادگیری الکترونیکی می‌باشد که از طریق فناوری‌های سیار از قبیل تلفن همراه انجام می‌شود. ازآنجایی‌که آموزش سنتی دارای عملکردهای ثابت، زمان اجرای طولانی و دقت پایین و مواردی ازاین ‌قبیل است، یادگیری سیار در آموزش هوشمند ورود پیدا کرده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر جهت بررسی جایگاه یادگیری سیار در آموزش هوشمند می‌باشد. این پژوهش به شیوه مرور نظام‌مند در آذرماه ۱۴۰۲ (نوامبر 2023) انجام شد و بروز رسانی بیشتر در بهمن‌ماه 1402 (ژانویه 2024) صورت گرفت. جستجو در پایگاه‌های اطلاعاتی Scopus، ProQuest، Science Direct، Wiley، Springer و Web of Science، نورمگز، ایرانداک و مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی بر اساس واژگان کلیدی انجام شد. بر این ‌اساس از میان 986 مقاله، 223 مقاله انتخاب و پس از عبور از معیارها و غربالگری، 20 مقاله جهت انجام پژوهش انجام شد. یافته‌ها نشان می‌دهد فناوری‌های هوشمند، به‌عنوان مؤثرترین راهکار جهت بهبود یادگیری شناخته می‌شود. یادگیری سیار در آموزش هوشمند به‌واسطه نقش مکملی این دو است که در طی چند سال اخیر در صدر پژوهش‌ها قرار گرفته است به‌نوعی که یادگیری سیار به‌عنوان بستری برای آموزش هوشمند تلقی می‌شود. لذا کاربرد هر کدام به‌تنهایی چندان کارساز نخواهد بود. نتایج پژوهش‌ها نشان می‌دهد بخش طراحی و برنامه‌ریزی یادگیری سیار در آموزش هوشمند، به‌خوبی بخش اجرایی پیش نرفته است. بنابراین باتوجه ‌به نقاط قوت، انتظار می‌رود روند تصاعدی پژوهش در این زمینه افزایش یابد و پژوهشگران، کانون توجه خود را به سمت بررسی بخش طراحی و سازماندهی یادگیری سیار در آموزش هوشمند معطوف نمایند.