تعامل به عنوان مهمترین رکن آموزش، فرایند ضروری برای کسب دانش و توسعه مهارتهای شناختی و فیزیکی است که امروزه از طریق فناوری وب در محیط های یاددهی-یادگیری تسهیل و گسترش یافته است. پژوهشگران و مربیان بسیاری به اهمیت تعامل در بالا رفتن کیفیت آموزش و یادگیری اشاره کردند. به عنوان مثال، شیل و گریسون (1990) و مور (1992) "تعامل را اساسی ترین عنصر اثربخشی آموزش بیان می کنند" (ص 1). علاوه بر این، پالوف و پرات (1999) استدلال می کنند که کلید فرایند یادگیری، تعاملات میان خود دانش آموزان، تعامل بین اعضای هیات علمی و دانشجویان، و همکاری در یادگیری که منتج از این تعاملات است. تعامل، همانطور که در ذکر شد، جزء اساسی هر محیط یادگیری (کلاس درس مبتنی بر چهره به چهره، تعاملات همزمان و ناهمزمان با وسطه و یا ترکیبی) و یکی از مولفه های کلیدی آموزش خوب صرفنظر از فناوری درگیر در آن است. اما هر تعاملی در محیط آموزشی بر یادگیری تأثیر ندارد. هر نوع تعامل (از قبیل گفتگو و گشت و گذار در محیط وب و غیره) را نمی توان تعامل موثر بر یادگیری دانست. در این زمینه متخصصان و محققان حوزه تعلیم و تربیت مانند ورسیداس (2002) و مک ایساک (1999)، تنها بر تعامل معنادار تمرکز کرده اند و می گویند تعامل در صورتی بر یادگیری تأثیر گذار است که معنادار باشد.
