نگارگری ایران بر پیش‌متن‌های ادبی استوار بوده است. کتاب‌آرایی و مصورسازی متون ادبی از سنت‌های دیرین در تاریخ هنر ایران است. از این رهگذر می‌توان تحولات تصویری را در بستر تحولات وجه و لحنِ مورد استفاده مصوران مورد مطالعه قرار داد. مکتب شیراز در تاریخ نگارگری ایران از اهمیت بالایی برخوردار است. در این پژوهش با بهره‌گیری از چارچوب نظریه «وجه» و «لحن» ژرار ژنت و با هدف بررسی تحولات وجه و لحن در کلیله‌ودمنه مصور در دو حکومت محلی شیراز(آل‌اینجو و آل‌مظفر)، پرداخته شده است. در دیدگاه ژنت، وجه در روایت، لحن را به‌وجود می‌آورد. با این روش که در زمره پژوهش‌های کیفی متن قرار دارد، پرسش پژوهش عبارت است از: تغییر و تحولات وجه و لحن در تصاویر کلیله و دمنه آل‌اینجو و آل‌مظفر، از منظر ژنت چگونه قابل تبیین است؟ این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی و با رویکرد تطبیقی انجام شده است. جمع‌آوری اطلاعات به روش کتابخانه‌ای و ابزار گردآوری اطلاعات فیش و تجهیزات پویشگری رایانه‌ای است. جامعه پژوهش دو نسخه مصور کلیله‌ودمنه در مکتب شیراز است. از هر نسخه دو تصویر به روش هدفمند انتخاب شده است. یافته‌ها و نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که، وجه و لحن در تصاویر کلیله‌ودمنه آل‌اینجو در هماهنگی با هم و در راستای بیان هویت تصویری ایرانی است. در حالی‌که وجه در کلیله‌ودمنه آل‌مظفر، متأثر از سنت‌های چینی-مغولی بوده و لحنِ تصاویرسمت و سویی واقع‌گرایانه دارند.
