چکیده: امروزه به کارگیری و استفاده از بتن های خودتراکم در انواع سازه های پیچیده رو به افزایش است. بتن خودتراکم یک نوع بتن جدید است که در شرایط ویژه مانند ازدحام میلگرد، کاربرد مناسبی دارد. خواص این نوع بتن از لحاظ توانایی عبور، توانایی پر کردن و عدم جدایی باعث می گردد که بتن به طور همگن در قالب پخش شود و این مورد سبب افزایش درگیری و تقویت اتصال بین میلگرد و بتن می شود. بتن در برابر نیروهای کششی ضعیف می باشد و مقاومت خوبی از خود نشان نمی دهد، ضعف در برابر نیروهای کششی سبب ایجاد ترک در بتن می شود. ایجاد ترک و همچنین گسترش آن یکی از مشکلات بسیار مهم در سازه های بتنی می باشد. برای رفع این مشکل و مقاومت در برابر نیروهای کششی، کنترل ترک و همچنین افزایش جذب انرژی الیاف به بتن اضافه می شود. با اضافه کردن الیاف به خصوص الیاف فولادی، مقاومت در برابر خوردگی، جذب انرژی، کنترل ترک و همچنین مقاومت کششی افزایش می یابد. الیاف های فولادی قلاب های متفاوتی دارند، که با افزایش قلاب مقاومت بیرون کشیدگی افزایش می یابد. در این پایان نامه تأثیر الیاف های فولادی 5D, 4D, 3D بر خواص بتن های نرمال و خودتراکم با و بدون دوده سیلیس بررسی شده است. آزمایش بیرون کشیدگی بر روی الیاف های قلاب دار و همچنین الیاف مستقیم می باشد، همچنین آزمایش های تنش-کرنش و آزمایش مقاومت کششی بر روی نمونه های بتن خودتراکم و بتن نرمال حاوی ده درصد دوده سیلیسی با انواع الیاف های قلاب دار به حجم یک درصد الیاف فولادی در نظر گرفته شده است. تلاش شده است نتایج آزمایشگاهی بیرون کشیدگی الیاف، از طریق روش های عددی نیز صحت سنجی گردد. نتایج نشان داد که بتن های خودتراکم در هر دو حالت(با و بدون دوده سیلیسی) در مقایسه با بتن های نرمال، مقاومت بیرون کشیدگی و جذب انرژی بالاتری دارد. افزایش تعداد قلاب های انتهائی باعث افزایش درگیری و جذب انرژی در هر دو نوع بتن شده است. دوده سیلیسی در بتن نرمال سبب افزایش درگیری و جذب انرژی شده است. نتایج حاکی از آن است که بتن های خودتراکم مقاومت کششی بالاتری کسب کرده اند و همچنین با افزایش قلاب مقاومت کششی و جذب انرژی بتن های خودتراکم افزایش یافته است.
