شبکه های حسگر زیرآب با جمع آوری اطلاعات و مسیریابی آن به ایستگاه های زمینی، نقش مهمی در اکتشاف و پایش اقیانوس دارند.و مسیریابی کارآمد و مناسب، تحویل داده های قوی و قابل اعتماد را از گره های مبدا به گره های مقصد تضمین می کند. راه اندازی شبکه در محیط آبی و دریایی نسبت به محیط زمینی به دلیل متفاوت بودن این محیط ها، دارای چالش هایی هم چون نحوه ارتباط بین اجزای مختلف، بحث مصرف انرژی، چالش محیط سازی و معماری، متفاوت بودن سرعت، می باشد. همه این موارد و موارد دیگری چون میزان شوری، کدری، دمای متفاوت و یکسان نبودن و متغیر بودن عمق آب نیز بر این چالش ها می افزاید. براساس این چالش ها، راه حل های مناسب برای غلبه بر آنها پیشنهاد داده می شود و همچنین پارامترهای مناسبی مورد ارزیابی قرار می گیرند. مثل طول عمر شبکه، مصرف انرژی، سربار شبکه، مسیریابی، تاخیر، اتلاف بسته، مرگ اولین گره. تا به امروز معیارهای متفاوت و زیادی در رابطه با مسیریابی در شبکه های حسگر و اینترنت اشیا زیر آب معرفی شده است اما اشتراک تمامی پژوهش های انجام شده بررسی موارد تجمیع انرژی یا افزونگی داده و تاخیر در رسیدن اطلاعات به کاربر می باشد. شبکه های نرم افزار محور به دلیل جدا سازی بخش داده از بخش کنترل و برنامه های کاربردی، دید انتزاعی و قابلیت انعطاف-پذیری بالایی به وجود می آورند که باعث مدیریت بهتر انرژی در اینترنت اشیا زیر آب می شود. در روش پیشنهادی سعی شده است از الگوریتم های هوشمند برای خوشه بندی شبکه استفاده شود تا بدین ترتیب ارتباطات موجود در این شبکه ها کاهش یابد و به دنبال آن مصرف انرژی بهینه شود. فرایند تصمیم گیری در رابطه با خوشه بندی بر عهده ی کنترلر شبکه است که به عنوان گره ی سینک در شبکه های زیر آب عمل می کرد و به0 طورکلی وظیفه ی کنترلر محاسبه و نصب مسیریابی داخل خوشه ای و بین خوشه ای است. نتیجه شبیه سازی نشان دهنده این است که با استفاده از روش پیشنهادشده که در زمینه زنجیره سازی بین سرخوشه ها و مسیریابی بهینه است، مواردی بهبود می یابد که شامل کاهش تاخیر و افزایش انرژی گره ها به دلیل کاهش دفعات ارسال و دریافت، کاهش ترافیک شبکه و احتمال گم شدن بسته ها می باشد.
